Διαβάζω και ξαναδιαβάζω σε πολλά άρθρα ελληνικών – κεντρώων και αριστερόστροφων– εφημερίδων ότι οι Γάλλοι είναι φοβισμένοι. Γι’αυτό ψήφισαν, λέει, «δεξιά», «πιο δεξιά από ποτέ». Από φόβο, επειδή φοβούνται. Φοβούνται τον Πολωνό υδραυλικό που θα τους πάρει τη δουλειά, τους «αλήτες» που θα τους κάψουν 
τα αυτοκίνητα στα προάστια, τον μαύρο που θα τους πάρει τη θέση δίπλα τους στο μετρό. Όχι, δεν ψήφισαν αυτόν που πραγματικά ήθελαν, αλλά λειτούργησαν υπό το καθεστώς έντονης ψυχολογικής πίεσης, όπως εξάλλου και το 2002, που ψήφισαν το Σιράκ, από φόβο μη βγει ο Λεπέν. Έτσι και τώρα. Από φόβο μη χάσουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους, ψήφισαν με βαριά καρδιά έναν πρόεδρο δεξιό, που μπορεί να είναι κακός (ακριβώς επειδή είναι δεξιός), αλλά που υποσχέθηκε ότι θα διώξει 
μακριά τους κακούς ξένους (οι οποίοι με τη σειρά τους είναι κακοί ακριβώς επειδή είναι ξένοι). Αν δεν υπήρχε αυτή η ανωτέρα βία θα ψήφιζαν Σεγκολέν. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Εξάλλου οι Γάλλοι είναι αγωνιστές και επαναστάτες, πρωτοπόροι και κινηματίες. Και πάνω από όλα, αριστεροί.Πράγματι, οι Γάλλοι ψήφισαν όχι στο Ευρωσύνταγμα και διαδήλωσαν κατά του CPE και βγαίνουν και κάθε λίγο στο δρόμο και απεργούν για το δίκιο τους. Αλλά όταν οι Γάλλοι ψηφίζουν, ψηφίζουν πάντα δεξιά. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, σε αυτή την ανάλυση των γαλλικών αποτελεσμάτων από τις ελληνικές εφημερίδες δεν είναι το ότι αρνούνται να δουν ότι οι Γάλλοι ψηφίζουν συστηματικά δεξιούς προέδρους και σχηματίζουν δεξιές κυβερνήσεις, αλλά το ότι για πρώτη φορά μετά από τις (ελληνικές) εκλογές του 2004, οι ίδιες εφημερίδες ανασύρουν το διαχωρισμό αριστεράς – δεξιάς, όχι για να τον αμφισβητήσουν ως κατάλοιπο παρωχημένο και προ πολλού ξεπερασμένο, αλλά για να τον χρησιμοποιήσουν ως ζωντανή αναλυτική κατηγορία στην περιγραφή της εκλογικής συμπεριφοράς. ‘Ετσι, μετά από μία τριετή περίοδο αποχής από το πάλαι ποτέ πρσοφιλές χόμπυ του να κατονομάζουμε δημόσια τη «δεξιά» σε αντιδιαστολή προς μία θετικά φορτισμένη «αριστερά», οι «αριστερές» ελληνικές εφημερίδες εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για την εκλογή Σαρκοζύ στη βάση, όχι του πολιτικού του προγράμματος, αλλά του δεξιού του χαρακτήρα.
Πως γίνεται αλήθεια να θρηνούμε που οι Γάλλοι απέκτησαν δεξιό πρόεδρο ξεχνώντας ότι κι 
εμείς δεξιά κυβέρνηση έχουμε; Αλλά ξέχασα. Σε μας η διαιρετική τομή αριστεράς-δεξιάς είναι ξεπερασμένη. Ποιά διαφορά υπάρχει άλλωστε ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ; «Και τα δυό το ίδιο είναι». Σκάνδαλα με το ένα, σκάνδαλα και με το άλλο. Η δεξιά του Καραμανλή δεν είναι κανονική δεξιά. Είναι μεταλλαγμένη. Απεναντίας, η γαλλική δεξιά είναι αυθεντική. Και η γαλλική κοινωνία είναι αυθεντικά ταξική και πολωμένη. Και συντηρεί μία από τις παλαιότερες καπιταλιστικές φιλελεύθερες οικονομίες και μία από τις παλαιότερες, αυθεντικότερες και πολυπληθέστερες αστικές και μεγαλοαστικές τάξεις της Ευρώπης. Οπότε έχει κάθε λόγο να ψηφίζει και μάλιστα με πάθος, ένα δεξιό πρόεδρο και να σχηματίζει δεξιά 
κυβέρνηση. Εμείς από την άλλη που δεν έχουμε ούτε παραδοσιακή αστική τάξη ούτε ανεπτυγμένη καπιταλιστική οικονομία γιατί ψηφίζουμε δεξιά;Θέλει δουλειά πολύ για να γίνει Fouquet’s ο Μπαϊρακτάρης.
Θα επανέλθω.
4 σχόλια:
Καλημέρα Χαριτίνη,
ίσως απλώς η Γαλλική κοινωνία να βρίσκεται -όπως το ωραίο blog σου- σε σημείο βρασμού, όντας εκτός ισορροπίας μπερδεύει τον 'αριστερό' δημοσιογράφο που βλέπει απ΄τις κάλπες να βγαίνει 'φόβος',
ορίστε λοιπόν ένα σταυρόλεξο που δεν μπορώ να λύσω για όταν επανέλθεις δηλαδή, περί φόβου ο λόγος λοιπόν,
αν η ανατολική Γαλλία (γνωστή πλέον και ως Sarkosie)ψηφίζει Sarko 'par adhésion', ενώ 11/20 διαμερίσματα στo Παρίσι 'ψηφίζουν χρήσιμα' Ségo, και,
αν η καθαρή εκλογή Sarko γιορτάζεται με φλεγόμενα αυτοκίνητα και υπόσχεται επεισόδια στις γειτονιές μας,
τότε α) ποιος ψηφοφόρος έδρασε περισσότερο υπό το καθεστώς ψυχολογικής πίεσης, αυτός που ψήφισε για να βγει κάποιος ή αυτός που ψήφισε για να κάνει barrage?
β) γιατί ο συμπαθής(?) Γάλλος ψηφοφόρος δεν 'φοβάται' και το επερχόμενο τέλος της 'κοινωνικής ειρήνης'?
Η φωτό με Σαρκό και Σιράκ είναι προϊόν φωτομοντάζ;;!! Καταπληκτική!
Πάντως ο συντηρητισμός συνδέεται με κάποιο είδος φόβου, απέναντι στο καινοτόμο και μπροστά στο ενδεχόμενο απώλειας ορισμένων σημείων αναφοράς...Και κάτι άλλο: Η γαλλική δεξιά είναι ίσως η πιο "αριστερή" δεξιά του κόσμου.
Δεν ξέρω αν το σύνολο της γαλλικής κοινωνίας βρίσκεται σε σημείο βρασμού, συμφωνώ όμως ότι η μισή "βράζει" και γι'αυτό αντιδρά και τόσο έντονα. Αυτή τη στιγμή, στο παράρτημα της Σορβόνης στην Tolbiac έχουν κάνει κατάληψη 800 φοιτητές και γύρω από τη Σορβόνη και τον κήπο του Λουξεμβούργου έχει στρατοπευδεύσει μία αξιόλογη ποσότητα περιπολικών ενώ οι αστυνομικοί έχουν ήδη επιδοθεί στην τοποθέτηση πετασμάτων κατά μήκος των πεζοδρομίων. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτή η μισή Γαλλία, που είναι δυσαρεστημένη και που δεν ψηφίζει Σαρκοζύ, δεν μπορεί να υπερκεράσει την άλλη μισή.
Σε μία ανάλυση, στη Liberation αν δεν κάνω λάθος, διάβασα ότι σε μεγάλο βαθμό για τη "συντηρητική" ψήφο ευθύνεται η γήρανση του πληθυσμού. Είναι γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων πάνω από 60 ψηφίζουν παραδοσιακά τις δυνάμεις της δεξιάς.
Μία άλλη παράμετρος της διαμόρφωσης του εν λόγω εκλογικού αποτελέσματος είναι η ψήφος της "πολύ καινούριας" νεολαίας, δηλαδή των νέων, γύρω στα 18, που ασκούν για πρώτη φορά το εκλογικό τους δικαίωμα και οι οποίοι, ελλείψει προσωπικής κοινωνικής εμπειρίας, ψηφίζουν τις περισσότερες φορές το κόμμα των γονιών τους. Αυτή είναι η λεγόμενη "οικογενειακή ψήφος" η οποία είναι τις περισσότερες φορές δεξιά ή κεντρώα και μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις αριστερή. Έτσι, μας μένει ένα μεγάλο κομμάτι του πλυθησμού, εργαζόμενο ή άνεργο, φοιτητικό ή εργατικό, το οποίο είναι δυναμικό και συνήθως πιο προοδευτικό και το οποίο στηρίζει τις δυνάμεις της αριστεράς και του κέντρου, μόνο οπου τελικά το κομμάτι αυτό δεν είναι αρκετό για να ανατρέψει την παραδοσιακή κυριαρχία της γαλλικής δεξιάς.
Τέλος, σε όλα αυτά θα είναι χρήσιμο να συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι η απουσία ενδιαφέροντος για την πολιτική (με φορμαλιστικούς όρους)κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στης ευρωπαϊκές δυτικές κοινωνίες της ευμάρειας (που έχουν καιρό να αντιμετωπίσουν πρωταρχικά ζητήματα επιβίωσης καθώς και μείζονα πολιτικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής). Ας λάβουμε λοιπόν υπόψη μας και τη μερίδα εκείνη του πληθυσμού, που παρ'όλο που δεν απείχε από την ψηφοφορία, απέχει συνειδητά από την πολιτική αντιπαράθεση και ψηφίζει τελικά με κριτήρια αισθητικά, συναισθηματικά, παραδοσιακά και σε κάθε περίπτωση όχι ιδεολογικά.
Τώρα, στο ερώτημα σου, Δημήτρη, "γιατί φαίνεται να μην ενδιαφέρει τον κόσμο η κοινωνική ειρήνη", δεν έχω απάντηση, παρόλο που μου φαίνεται καίριο και προβληματίζει κι εμένα. Εσύ τι πιστεύεις;
Όσον αφορά τώρα τη γνώμη του Γιώργου ότι η γαλλική δεξιά είναι η πιο αριστερή δεξιά του κόσμου συμφωνώ. Πράγματι το γαλλικό θαύμα, που λέγεται κοινωνικό κράτος, ζει και βασιλεύει με δεξιές κυβερνήσεις. Δεν παύω ωστόσο να πιστεύω ότι η γαλλική δεξιά είναι αυθεντική γιατί εκπροσωπείται από μία υπαρκτή, ιστορική κοινωνική τάξη. Και για αυτό και μόνο το λόγο οφείλουμε να την πάρουμε στα σοβαρά.
"axiologh posothta peripolikwn".... titlos eperxomenou mythistorhmatos?
Δημοσίευση σχολίου